Strona prywatna Krzysztofa Nagrodzkiego

Każda kolejna rocznica Powstania Warszawskiego bohaterskich i tragicznych zmagań Polaków przynosi zazwyczaj spory o co do sensu podjęcia walki w Warszawie 1 sierpnia 1944 roku. Sięgając jednak do fragmentów wiedzy o tamtych czasach i wydarzeniach, przywołując relacje uczestników, świadków, historyków, można skonstatować, iż Powstanie Warszawskie nie mogło nie wybuchnąć. Zgłębiając temat, trzeba jednak skonstatować, że zryw ten nie mógł nie wybuchnąć.

W rozgorączkowanej walce zwanej czemuś "polityczną" przewija się wiele nad wyraz ekspresyjnych sformułowań. Ksenofobi, dzikie zwierzęta, nacjonaliści pachnący faszyzmem i – jakżeby inaczej –  antysemityzmem – to tylko mała część klasyki „postępu” mającej zdruzgotać zaścianek. Jednak najbardziej dziwaczny (by nie rzec podstępny) okrzyk, jaki dało się ongiś usłyszeć był chyba ten, iż: „Kościół (...) z Narodem nigdy nie był i nie jest i nie będzie”.
I to sformułowanie nie można zostawić bez wyjaśnienia, ponieważ godzi w fundamenty naszej łacińskiej cywilizacji.

Walnąłeś pod moim adresem: „W uniwersalnych prawdach jesteś dobry. Sęk w tym, że trzeba podejmować konkretne decyzje. Tu i teraz. Np. Zamykać kopalnie czy nie?
Odpowiedź jest prosta: Czy jedno wyklucza drugie? I na co masz większy wpływ? Twoja decyzja co do kopalń będzie wiążąca?  Bo co do duszy, może jej pomóc.

Jak było do przywidzenia, nic nie jest w stanie podważyć rutynowych analiz i konkluzji niektórych środowisk dotyczących bohaterskiego zrywu i tragedii Powstania Warszawskiego. Trudno pojąć, czy to tylko typowa samoobrona zastałych schematów każe mieszać racje wojskowe z politycznymi, dźwigać na piedestał nieomylności jednych ocen, aby jednocześnie nie dostrzegać innych argumentów...