Strona prywatna Krzysztofa Nagrodzkiego

O byłym pośle LPR delegowanym do  sejmowej Komisji Nadzwyczajnej ( zwanym dalej pos. K.), można z całą powagą rzec, iż jest radykalny. Radykalny, czyli – zgodnie ze źródłosłowiem- zakorzeniony.

Pionowy kierunek drążenia zagadki „Skąd przychodzi Rywin ...”, jest – jak sugerowaliśmy w poprzednim numerze- rozwojowy. Ostatnio zechciał wtrącił swoje pan Prezydent. Zapewne też chce stanąć przed Komisją. To byłaby gratka.

W czasach, gdy wielu tzw. humanistów piękno trudu umiłowania mądrości - filosophię - zamienia na świecidełka mędrkowania, być może technicy, wdrożeni do surowej dyscypliny intelektualnej, podniosą z pyłu dróg wyścigu ku materialnej pustce okruchy prawdy, aby z nich współtworzyć obraz Absolutu, obraz Boga.

Ustawy, poprawki, stawki, prywatyzowanie, lobbowanie, korumpowanie; komisje, zespoły, eksperci, rady; wątpliwości, zapewnienia, podejrzenia, wyjaśnienia... Przed obliczem Specjalnej Komisji przesuwa się poczet sprawiedliwych i zatroskanych świadków afery o kryptonimie „Przychodzi Rywin do Michnika”... Może z wyjątkiem jednego, który jowialnie udowadnia, iż nie sięga po tytuł sprawiedliwego. Ale zatroskanego, owszem. Stabilnością pozycji swoich towarzyszy.

Ale się porobiło! Tym słynnym okrzykiem mistrza kabaretu Jana Pietrzaka przyjdzie zapewne nieraz witać nowy tydzień. Rzeczywiście, galop wydarzeń jest imponujący! Premier rządu stając miedzy dwoma wicepremierami: niższym, ostatnim do wyjścia z koalicji bez biopaliw, a wyższym, pierwszym do winiet, przyjął postawę prawdziwego mężczyzny, który wie jak kończyć i wybrał. Unię. Pracy. I Europejską.Dając zapewne wiarę zapewnieniom prof. Śpiewaka, że Unia „to wielki, historyczny interes”. Interes niewątpliwie jest. Rozwojowy.

Przeciążenie możliwości percepcji zgiełkiem informacyjnym (wszystko jest informacją); terror mód lansowanych przez hałaśliwe gromadki heroldów poprawności i tolerancji (dla swoich); redukowanie czasu na samodzielną refleksję - gasi umiejętność aktywnego myślenia i chęć odkrywania prawdy. Wtedy dla sterowania, wystarczy umiejętne dozowanie emocji. I to jest okrutny oręż czasów „postępu”.